1Und als es das siebte Siegel auftat, geschah eine Stille im Himmel etwa eine halbe Stunde lang.2Und ich sah die sieben Engel, die da stehen vor Gott, und ihnen wurden sieben Posaunen gegeben.3Und ein anderer Engel kam und trat an den Altar und hatte ein goldenes Räuchergefäß; und ihm wurde viel Räucherwerk gegeben, dass er es darbringen mit dem Gebet aller Heiligen auf dem goldenen Altar vor dem Thron.4Und der Rauch des Räucherwerks vom Gebet der Heiligen stieg auf von der Hand des Engels vor Gott.5Und der Engel nahm das Räuchergefäß und füllte es mit Feuer vom Altar und schüttete es auf die Erde. Und da geschahen Stimmen und Donner und Blitze und Erdbeben.
6Und die sieben Engel mit den sieben Posaunen hatten sich gerüstet zu blasen.7Und der erste Engel blies die Posaune: und es geschah Hagel und Feuer, mit Blut vermengt, und fiel auf die Erde; und der dritte Teil der Bäume verbrannte, und alles grüne Gras verbrannte.
8Und der zweite Engel blies die Posaune: und es fuhr etwas wie ein großer Berg mit Feuer brennend ins Meer; und der dritte Teil des Meeres wurde zu Blut,9und der dritte Teil der lebendigen Kreaturen im Meer starben, und der dritte Teil der Schiffe wurde zerstört.
10Und der dritte Engel blies die Posaune: und es fiel ein großer Stern vom Himmel, der brannte wie eine Fackel und fiel auf den dritten Teil der Wasserströme und über die Wasserquellen.11Und der Name des Sterns heißt Wermut. Und der dritte Teil der Wasser wurde Wermut; und viele Menschen starben von den Wassern, weil sie so bitter geworden waren.
12Und der vierte Engel blies die Posaune: und es wurde geschlagen der dritte Teil der Sonne und der dritte Teil des Mondes und der dritte Teil der Sterne, so dass ihr dritter Teil verfinstert wurde und den dritten Teil des Tages das Licht nicht schien und die Nacht desgleichen.13Und ich sah und hörte einen Engel fliegen mitten durch den Himmel und sagen mit lauter Stimme: Weh, weh, weh denen, die auf Erden wohnen, wegen den anderen Posaunenstimmen der drei Engel, die noch blasen sollen!
1و چون مُهر هفتم را گشود، خاموشی قریب به نیم ساعت در آسمان واقع شد.2و دیدم هفت فرشته را که در حضور خد ایستاده‌اند که به ایشان هفت کرّناى داده شد.3و فرشته‌ای دیگر آمده، نزد مذبح بایستاد با مَجمَری طلا و بخور بسیار بدو داده شد تا آن را به دعاهای جمیع مقدّسین، بر مذبح طلا که پیش تخت است بدهد،4و دودِ بخور، از دست فرشته با دعاهای مقدّسین در حضور خدا بالا رفت.5پس آن فرشته مجمر را گرفته، از آتش مذبح آن را پر کرد و به سوی زمین انداخت و صداها و رعدها و برقها و زلزله حادث گردید.
6و هفت فرشته‌ای که هفت کرّناى را داشتند خود را مستعدِّ نواختن نمودند.7و چون اوّلی بنواخت تگرگ و آتش با خون آمیخته شده، واقع گردید و به سوی زمین ریخته شد و ثلث درختان سوخته و هر گیاهِ سبز سوخته شد.
8و فرشته دوّم بنواخت که ناگاه مثال کوهی بزرگ، به آتش افروخته شده، به دریا افکنده شد وثلث دریا خون گردید،9و ثلث مخلوقات دریایی که جان داشتند، بمردند و ثلث کشتیها تباه گردید.
10و چون فرشته سوم نواخت، ناگاه ستاره‌ای عظیم، چون چراغی افروخته شده از آسمان فرود آمد و بر ثلث نهرها و چشمه‌های آب افتاد.11و اسم آن ستاره را اَفْسَنْتین می‌خوانند؛ و ثلث آبها به اَفْسَنْتین مبدّل گشت و مردمان بسیار از آبهایی که تلخ شده بود مردند.
12و فرشته چهارم بنواخت و به ثلث آفتاب و ثلث ماه و ثلث ستارگان صدمه رسید تا ثلث آنها تاریک گردید و ثلث روز و ثلث شب همچنین بینور شد.13و عقابی را دیدم و شنیدم که در وسط آسمان می‌پرد و به آواز بلند می‌گوید: وای، وای، وای، بر ساکنان زمین، به‌سبب صداهای دیگر کرّنای آن سه فرشته‌ای که می‌باید بنوازند.